lagi namang babae ang pinag aawayan namin, nagkakabati rin agad, bakit nga naman hindi pa ako nasanay. hindi ko kayang masanay.
pero andito pa rin ako, para sa kanya, siya para sa akin, kami para sa isa't isa, para sa anak namin, para sa libog at pag-ibig.
paikot-ikot sa salimuot, masaya na malungkot, basta ganun... nagpapatuloy.
sabi ng nakararami.
bat hindi ka pa umalis, wala ka namang mapapala. masasaktan ka lang ng paulit-ulit.
minsan naiisip ko "oo nga naman".
pero bakit andito pa rin ako, nakabitin, hawak pa rin nya ang kamay ko at alam kong hindi nya ako bibitawan. enough na ba na reason yun to continue hanging on? mahirap yun, lalo na kung hindi siya masyadong nag-e-effort na iahon ka gamit ang kanyang dalawang kamay, ng kanyang buong lakas.
masokista ba ako? bulag? nagbubulagbulagan? binulag? tanga? nagtatangatangahan? tinatanga?
hindi ko alam. ang hirap hanapan ng kasagutan ang mga bagay bagay pag nagmamahal ka. minsan ready naman ang mga sagot pero ayaw mong tanggapin kasi masakit. ayaw mong umalis, ayaw mo na mawala sya, masakit ang mag-heal, matagal.
hindi ko kaya ang tagal. mainipin akong tao.
sabi nila, napapag-aralan 'yan, tiisin mo sya. kaya mo 'yan.
honestly, batukan nyo na ako, pero hindi ko kaya. sinubukan ko ng paulit-ulit pero bumabalik ako.
bumabalik rin kasi sya.
sabi nya minsan, ikaw lang naman ang nagde-desisyon na maghiwalay tayo.
totoo.
kasi hindi nya kayang ibigay ang gusto ko.
sabi nya, eh ganun na talaga ako, bat hindi mo na lang tanggapin, para hindi na lang tayo nag-aaway. nagsasawa na ako sa away.
ayaw nya akong mawala pero hindi nya kayang magkompromiso. hindi ko alam ang dahilan at hindi siya willing na sabihin sa'kin kung bakit.
hindi ko alam kung hanggang kelan 'to.
magulo lang isip ko.
gusto ko munang huminga.
google image
