Totoo

ang tagal tagal na pala since nung last entry ko. it's so overwhelming how things and people change that fast. hindi ako maka-catch up, minsan nakakatakot, parang ang dami mong nami-miss. i guess thats how things really are. may mga bagay talaga na kailangang tanggapin dahil yun sila at wala ka ng magagawa para baguhin pa ang mga iyon. no other option but to move forward at maging masaya kung ano yung meron ka at willing na maging sayo. hindi para sa akin si talulot. at hindi siya magbabago para sa akin. magiging hipokrita ako kung sasabihin ko na hindi ko na sya mahal. mahal ko pa rin siya. pero ayoko ng syang makasama. yun ang totoo. masarap alalahanin ang mga pinagdaanan namin, ang maglinger at isi-isipin ang mga moments at kabaliwan na pinagsaluhan namin. pero ganun talaga lahat ng mga nagdaan na. lilingunin mo na lang, minsan may kahalong lungkot, minsan may kahalong saya. hindi porke't gusto mo itong balikan at gunitain sa iyong ala-ala hindi ibig sabihin ay hindi ka nagmo-move forward. bitter ako? oo. nasasaktan? oo. nagagalit? oo. pero kaya kong mabuhay ng wala sya. at hindi ko kailangang magpanggap. dalawa pala ang naging anak namin ni talulot. two beautiful boys. they are my life. matagal na kaming walang komunikasyon ni talulot. maaaring hindi niya kami nakakalimutan, unfair na sabihin ko tuluyan na nya kaming kinalimutan. hindi nakakalimot ang tao, ngunit hindi lahat kayang manindigan. kung ano man ang mga dahilan nya, siya lang ang nakakaalam. ayokong manghusga, ngunit may karapatan akong magalit. marami pa ring katangungang naglalaro sa isip ko. hindi ko alam kung dapat ko ng isuko ang paghahanap ng kasagutan. siguro naman walang masama doon. hindi ko alam kung gaano katagal, but i'll heal. google image