Pero

minahal kita 
minahal mo rin siguro ako
pero di ko sigurado kung totoong naging tayo

mahilig kang magpatawa
mahilig akong tumawa
alam mong pag ikaw ang nagjoke
sa akin bentang benta
pero kahit kelan di tayo nagtawanan na magkasama

mahilig kang magkwento
mahilig naman akong makinig
maraming beses akong nag offer
na pakinggan ka
pero mas pinili mong magconfide sa iba

gusto mong magkababy
ganun din ako
ang tagal tagal nga natin silang hinintay
pero nung dumating sila
nawala ka na lang bigla sa aking mga kamay

bakit parang napakahirap para sa atin
ang mga bagay na ang dali-dali naman
kung gugustuhin
siguro talagang di ka lang willing

source: google image

Alibangbang

alam mo ba kung anong tawag dyan sa bicol?
alin?
yung tutubi? oo...
 ano?
 "alibangbang"
 ahhh...

ang dami-daming tutubi ng hapon na yun, ang saya saya nilang lumilipad sa mababang langit, ang laya.
parang nakikisaya sa nag-uumapaw na tuwa sa puso ko. taimtim ko itong kinikipkip sa loob ko, parang mamahaling porselana na kailangang ingatan para di mabasag. nakaangkas kami ni bebeboo sa kanyang motor habang tahimik na tinatalunton ang haba ng coast ng Bagasbas Beach.

Nasa unahan ni bebeboo, ang maliit na version ni talulot. nasa likod ako. nakapatanong ang mga kamay ko sa kanyang balikat. bumulong ako sa kanya.
"parang ang sarap tumira dito, ang simple ng buhay"
 "ngayon ko lang narating 'tong parte ng Bagasbas na 'to." yun lang ang sagot nya.

malayo sa tanong ko, pero swak na ako. sana di pa agad namin marating sa kabilang dulo. sana humaba pa ang oras na kasama namin siya ng anak ko sa ganitong ka-simple ngunit makabuluhang sandali. pero di ganun kasimple ang buhay... ang gusto ko. pero pwede kung gugustuhan nya. kung gugustuhin nya. kaso hindi ganun. hindi ganun...

 bukas dalawa lang kaming sasakay ni bebeboo sa bus pauwi kung saan kami dapat.

Totoo

ang tagal tagal na pala since nung last entry ko. it's so overwhelming how things and people change that fast. hindi ako maka-catch up, minsan nakakatakot, parang ang dami mong nami-miss. i guess thats how things really are. may mga bagay talaga na kailangang tanggapin dahil yun sila at wala ka ng magagawa para baguhin pa ang mga iyon. no other option but to move forward at maging masaya kung ano yung meron ka at willing na maging sayo. hindi para sa akin si talulot. at hindi siya magbabago para sa akin. magiging hipokrita ako kung sasabihin ko na hindi ko na sya mahal. mahal ko pa rin siya. pero ayoko ng syang makasama. yun ang totoo. masarap alalahanin ang mga pinagdaanan namin, ang maglinger at isi-isipin ang mga moments at kabaliwan na pinagsaluhan namin. pero ganun talaga lahat ng mga nagdaan na. lilingunin mo na lang, minsan may kahalong lungkot, minsan may kahalong saya. hindi porke't gusto mo itong balikan at gunitain sa iyong ala-ala hindi ibig sabihin ay hindi ka nagmo-move forward. bitter ako? oo. nasasaktan? oo. nagagalit? oo. pero kaya kong mabuhay ng wala sya. at hindi ko kailangang magpanggap. dalawa pala ang naging anak namin ni talulot. two beautiful boys. they are my life. matagal na kaming walang komunikasyon ni talulot. maaaring hindi niya kami nakakalimutan, unfair na sabihin ko tuluyan na nya kaming kinalimutan. hindi nakakalimot ang tao, ngunit hindi lahat kayang manindigan. kung ano man ang mga dahilan nya, siya lang ang nakakaalam. ayokong manghusga, ngunit may karapatan akong magalit. marami pa ring katangungang naglalaro sa isip ko. hindi ko alam kung dapat ko ng isuko ang paghahanap ng kasagutan. siguro naman walang masama doon. hindi ko alam kung gaano katagal, but i'll heal. google image