Hinahanap

matindi ang nararamdaman kong pagka-miss sa kanya sa nakaraang apat na araw. pag pumipikit ko, nakikita ko ang paglapit ng kanyang mukha sa aking mukha. mahigit 2 weeks na ang nakakaraan pero nalalasahan ko pa rin siya sa aking bibig. at hindi ko itatanggi na gustong-gusto ko itong nilalasap sa aking gunita. hindi ko mabilang kung ilang beses kaming naghalikan, kung gano katagal, sana mas matagal pa...sana. kahit halos ikaguho ng mundo ko at ng buo kong pagkatao ang nangyari sa aming dalawa, hindi ko magawang magsisi. at hindi ko rin magawang kalimutan yun at siya ng basta-basta. sabi ng kaibigan ko na napagkwentuhan ko, pano mo basta-basta makakalimutan ang isang tao na pinagkatiwalaan mo ng halos kalahati ng iyong buhay. kala ko kasi basta lang nangyari, basta lang nairaos, basta lang natapos. hindi pala. mas mahirap ang naiiwan kesa sa lumalayo. mas mahirap ang lumingon kesa maglakad sa patutunguhan. mas mahirap uminda ng sakit dahil hindi ko iyon pwedeng ipaalam sa kanya. dahil may usapan kami. usapan na walang pakialaman pagkatapos. kung kailangan mang maulit ay iyon ay nakadepende sa kanya, sa kagustuhan nya. pero ayun, bigla na lang siyang nawala. hindi pa natatapos ang aming usapan. may kailangan pa siyang i-fulfill. kala ko hindi ako maaapektuhan. na papasok sa isang tenga at ilalabas lamang sa kabila. na mabilis kong mapapadaan ang maghapon na hindi ko siya nararamdaman sa loob ko. may naiwan siyang bakas sa pagkatao ko na kailanman ay hindi na mabubura. hay, todo drama talaga to.

nami-miss ko talaga sya. sobra.

Little Childre movie poster