Maasim

nanaginip na naman ako kagabi, kakaibang panaginip, gaya rin ng ilang daang-libong gabing dumaan sa aking buhay. mapanaginip kasi akong tao, at feeling ko rin ako ang may mga pinaka-weird na panaginip sa buong universe. feeling ko lang naman.

sa panaginip ko kagabi, kasama ko daw yung kaibigan ko. may pinuntahan daw kaming bahay, bungalow lang siya, mahaba at simple, may terrace. tapos yung loob madilim at maraming books, enough to give an impression na mga intellectuals ang nakatira roon. i never got to see the inside of the house pero sa panaginip ko parang may idea na ako ng hitsura ng loob. sa panaginip ko raw ay iniinvite ako ng may-ari na doon na lang tumira kasi mas malapit daw yun sa work ko. my mind is agreeing but there's something that holds me back.

naghihintay daw kami sa terrace ng bahay, tapos may mga tao raw o bisita na dumating para dumalaw dun sa kalapit na bahay. isang family. parang grandparents, isang teenager na lalaki, mas nakababatang babae, tapos isang nasa mid-20s na guy na maputi at kulot. cute yung guy and he automatically caught my attention.

sabi ko daw sa friend ko, uy ang cute nung guy pero bago pa man niya nakita, pumasok na sa loob yung family. nanghinayang ako. kahit sa panaginip, deads ako sa mga cute. malandi.

tapos, nagpaalam na daw kami ng friend ko dun sa may-ari ng bahay kasi nagstart ng dumilim at wala naman kaming plan to stay for the night.

tapos naglakad na kaming pauwi, papadalim na. pero may feeling of content at easiness ako na kasama ko ang friend ko na uuwi kahit madilim na and there's no feeling of rushing out or anything. it's one of those cozy evening walks that you're happy to be spending with a friend. tapos may nadaanan kaming puno ng sampalok. ang daming bunga ng sampalok, abot kamay lang ang mga bunga niyon. tapos yung shape ng bunga nya pabilog na mataba, parang hallow. niyaya ko siyang mamitas. ang dami naming napitas, di na nga ako makaintay at kumain na ako habang namimitas. ang tamis grabe, nakain ko pa nga ang balat kasi sobrang brittle nung pinisa ko, dumikit sa laman.

tapos, nakarating kami sa metro train. sa ibabaw daw ng kalsada siya umaandar, parang walang rails. sumakay daw kami. sandali lang ang biyahe. nagpaalam ako sa kanya kasi una akong bumaba. latag na latag na daw ang dilim, pero wala akong takot o lungkot kasi alam ko na sa panaginip ko magkikita rin kami kinabukasan. i alighted the train light as a happy bird.

tapos nagising na ako.

noon ko narealized na totoo nga yata ang sinasabi ng marami, na kabaliktaran ang mga panaginip sa totoong buhay.

narealized ko na sa totoong buhay, maasim ang sampalok at maasim na rin ang aming pagkakaibigan.




image from: http://www.filipinoherbshealingwonders.filipinovegetarianrecipe.com